Het verhaal van mijn Vision quest, deel 3 : Beloof je om bij terugkeer te handelen naar je inzichten? BAM!!!

Bij het wakker worden realiseer ik me meteen dat het zo ver is : ik start vanochtend mijn tijd met mezelf in het bos. Tijd om mijn laatste spullen bijeen te rapen die ik daar nodig zal hebben.

Terwijl de meeste questers buiten aan het vuur in het basiskamp hebben geslapen, had ik een ‘redelijke’ nacht in mijn tent.

De groep wordt stilaan wakker, we genieten in stilte nog even van een kop thee en wie voelt dat de tijd rijp is, mag bij dag en dauw vertrekken door ‘de poort’.

De poort is aan de ingang van het bos en eens daardoor kom je in een andere wereld.

Alain en Melanie staan klaar aan de poort om ons te ondersteunen met een ritueel.

Terwijl ik naar de poort stap wordt ik overspoeld door emoties. Ik huil en voel dat dit echt heftig is.

Ik word gereinigd met salie en krijg een aantal vragen :

-Wie staat hier voor de poort? 

“Valerie, een wijze vrouw.”

-Wat is je intentie? Waarvoor zal jij 2 dagen van je leven opofferen om in het bos te zijn?

“Ik wil contact maken met de wijze vrouw in mezelf. Ik wil voelen wat zij nog in de wereld wil zetten en wat er niet meer past en mag sterven.”

-Beloof je om bij terugkeer te handelen naar je inzichten?

BAM! Die komt binnen. Ik voel weerstand. Onrust. Fuck ja, dat is de consequentie, hierna moet ik inderdaad gaan handelen.

“Ja, dat is de consequentie.”

-Beloof je na 48u terug te komen?

“Ja.”

Ik krijg nog een afscheidsknuffel van de begeleiding. Ik ben er blij mee, hoewel mijn lijf redelijk strak gespannen staat en ik me niet helemaal kan overgeven, doet het toch deugd nog even iemand te kunnen vastpakken.

Eens door de poort moet ik de weg vinden naar mijn plek. Daar heb ik stress voor want oriëntatie is niet m’n grootste talent en in dat bos lijkt alles op mekaar. Via de poort is niet hoe ik mijn plek gevonden had, dit is een andere weg, maar door de poort gaan was essentieel natuurlijk.

Ik vind mijn plek en begin alles te installeren : tarp, klamboe, slaapmat, ik span een waslijn voor natte spullen,…  Ik voel dat er heel veel emoties klaarzitten en het bezig zijn houdt er mij een beetje van weg. Ik weet dat dit geen goed idee is dus ik pak de brief van Thierry, mijn man, uit mijn rugzak. Het lezen van zijn liefdevolle woorden opent de poort naar mijn tranen. Ik voel me wat verloren, voel gemis, ook schuldgevoel,… Ik laat het er even allemaal zijn, zodat het daarna ook weer kan wegvloeien.

Zo, dat is beter, ik voel me bevrijd van alle opgehoopte spanningen in de aanloop hier naartoe.

Ik heb een palo santo houtje bij en steek het aan. Met het smeulende houtje in mijn handen stap ik rond op m’n plek om ze energetisch te beschermen en ik bedankt de plek dat ik er mag zijn.

Ik roep spirit en moeder aarde aan en vraag hen om hulp voor deze quest.

Ik voel me plots heel spiritueel en ik praat zelfs tegen de bomen.

Op mijn plek staat een reeks sparren van groot naar klein en Melanie had me erop gewezen dat deze konden staan voor mijn voorouders. Ik spreek mijn voorouders aan en vraag ook hun steun.

Voor mijn slaapplek staat één klein sparretje. Ik besluit dat dit symbool zal staan voor mijn nageslacht. Ik praat tot slot ook tegen hen en ik hervind mijn kracht.

Nu ben ik ècht klaar voor mijn quest!

Een schriftje was gelukkig toegestaan en ik besluit te gaan schrijven.    

O wat vloeit het eruit!!! Ik voel hoe alles wat ik wilde weten eigenlijk helemaal klaar zat en enkel tijd en ruimte diende te krijgen. Ik krijg verbazend snel veel helderheid over mijn professioneel vraagstuk.

• Wat wil ik brengen in mijn privé praktijk?

Bij Durf Stralen (ja, ik wil die naam graag behouden want hij resoneert nog steeds met mezelf en met zoveel mensen) wil ik graag een veilige plek aanbieden. Een veilige plek waar je kan delen wat zich aandient in je leven en waar je tegenaan loopt. Ik ben jouw spaceholder en zal niet snel oordelen. Ik put uit mijn jaren van ervaring en vooropleiding als o.a. maatschappelijk assistent, integrale coach, NLP practitioner, relaxatietherapeut, sexual grounding training, tantrisch- en ander lichaamswerk,…

Een gesprek is deel van, maar we gaan niet enkel praten. Je kan uren praatsessies houden maar ik geloof niet dat dit fundamenteel iets zal veranderen als je je lichaam er niet in betrekt.

Lichaamswerk zal naast gesprekken een belangrijk deel uitmaken van mijn aanbod.

Als gecertificeerd relaxatietherapeut wil ik jou tools aanbieden om te ontspannen. Vanuit die ontspanning gaan we dan kijken hoe je de zaken waar je tegenaan loopt anders kan aanpakken. 

Afhankelijk van wat ik voel dat jij nodig hebt zal jouw traject zich ontvouwen.

• Wat wil ik graag betekenen voor de School voor relaties?

Ik kreeg de vraag/mogelijkheid om alle modules te geven als trainer. Ik heb diep gevoeld dat ik op dit moment kies voor de modules voor de ‘gevorderde vrouwen’. Vrouwen die de weg van hun hoofd naar hun hart al hebben afgelegd en die nu klaar zijn om ook met hun lijf aan de slag te gaan. Ik wil hen graag begeleiden om ook te voelen wat er leeft in hun bekken, om hier contact mee te maken. In je bekken huist je levensenergie, je creativiteit, jouw kracht om te begrenzen, enz…

Concreet zeg ik JA op de modules ‘In Vrouwelijkheid 1’ (Hier werk je voornamelijk rond je moederthema) en ‘In Vrouwelijkheid 2’ (Thema Overgave)

Ook voel ik een sterke calling om het aanbod van de School voor relaties uit te breiden met een module rond Sensualiteit, een mooi extra puzzelstukje dat ik wil aanbieden in het traject van de vrouwen.

Wat fijn om ook hier helderheid over te krijgen en te voelen dat het klopt.

Wauw waauw waauw, wat fijn! Ik heb al antwoorden! En aan de stand van de zon te zien is het pas middag! Ik heb me vandaag nog niet gewassen dus het is ‘badkamertijd’. Ik haal water uit het frisse beekje. Het is zalig om me buiten te wassen en nadien gewoon al mijn kleren uit te laten. Het is goed weer en er is niemand! In Evakostuum geniet ik van het heerlijke septemberzonnetje.

Af en toe komt er een vleugje honger, maar al bij al valt dat goed mee! Ik heb een grote bidon water mee en vul mijn maag voortdurend met water.

Ik merk dat ik toch blijf zoeken naar iets om te “doen”. Wandelen mag niet, je moet op je plek blijven. Ik zet me bij het beekje en val uiteindelijk een beetje stil. 

De ganse namiddag blijf ik de zon volgen en mijn naakte lichaam geniet van haar stralen, goed wetende hoe hoe koud en donker het vanavond nog zal worden. Ik tracht niet in slaap te vallen, uit schrik dat ik dan vanavond de slaap niet zal kunnen vatten.

Het treft me hoe lang een namiddag duurt, als je niet voortdurend in de weer bent.

Thuis zijn mijn dagen te kort en hier kruipt de tijd voorbij. Wat een contrast!

Ik observeer de prachtige natuur in het bos. Wat een fijne geluiden ook, fluitende vogels, vallende blaadjes, de herfst komt er zichtbaar aan.

Ik zing een beetje, maar voel me toch wat onrustig. Hier ben je echt wel op jezelf aangewezen. Confronterend! Ik mis mijn man en de kinderen.

Ik krijg wat hoofdpijn, allicht door niks te eten.

Wat een geluk dat de zon schijnt! Zij helpt mij hierdoor. Stel je voor dat het regende!

Net voor zonsondergang trakteert een eekhoorn mij op een schouwspel, inclusief luid gekwetter! Ik wist niet dat eekhoorns zo’n kabaal konden maken. Hij lijkt geagiteerd. Beschouwt hij mij als een indringer en wil hij de anderen verwittigen? Of wat wil hij me zeggen?  

De zon gaat stilaan onder. Tanden poetsen is een welkome activiteit die ik extra lang laat duren. Lekker, een smaakje in mijn mond! En joepie, ik vind ook nog flosdraad in mijn toilettasje. Weer iets om te ‘doen’, haha!   :)

Nog een laatste keer voor vandaag trek ik naar het beekje. Thuis kan ik er zo van genieten om eens alleen te zijn, hier is het missen van mijn man en kinderen best wel confronterend. Er is hier echt geen afleiding waardoor je alles des te intens voelt. Ik laat nog een paar traantjes stromen…

Ik wacht zo lang als mogelijk om in mijn slaapzak te kruipen, omdat ik bang ben dat het een te lange nacht zal worden, zonder de beschutting van mijn tent.

Als het duister valt en de lucht koud en vochtig is geworden, zou ik heel graag een vuurtje willen maken. Dat is echter tegen de afspraken dus ik doe het niet.

Het valt me te binnen dat ik mensen heb gevraagd om vanavond en morgenavond een kaarsje voor me te branden vanaf 20u.

Ik stel me voor dat er hier en daar wel iemand zal zijn die dit gedaan heeft en dat er dus nu in Vlaanderen enkele kaarsjes voor me branden. Dat idee sterkt me. Echt. Bij deze : iedereen die me licht heeft gestuurd dankjewel!!! Ik heb het gevoeld tot ginder!!!

Nog voor het volledig donker is kan ik de lokroep van mijn warme slaapzak niet weerstaan. Ik installeer me voor de nacht en val als een blok in slaap.

-Het vervolg van mijn vision quest lees je in mijn volgende blogpost.-