Het verhaal van mijn Vision quest, deel 5 : I made it!!! En wat nu???

Het verhaal van mijn Vision quest, deel 2 : Waarom ik met m’n blote voeten in een bak druiven sta te trappelen…

7 september 2023

Goed voorbereid vertrek ik ’s ochtends naar Trou de Bra. Een week voordien ben ik al begonnen met aanpassen van mijn voeding (geen koffie en alcohol, minder brood en pasta,…) zodat ik minder cravings zal hebben tijdens het vasten. 

Ook heb ik vooraf al meer contact gemaakt met de natuur : elke ochtend een half uurtje buiten tegen een boom zitten zonder afleiding en ook wandelingen in de Kalkense Meersen.

In de regio daar is geen gsm bereik. We kregen vooraf de coördinaten door van de plek waarop men ons zou opwachten.  

We zijn met 6 deelneemsters, allen vrouwen. (Mannen waren ook welkom maar hebben zich niet aangemeld voor deze quest, die vrij last-minute werd aangekondigd) We laten onze auto achter in het dorp en rijden met Alain naar het domein, dat enkel met de 4x4 bereikbaar is.

We rijden langs wat hobbelige modderwegen en arriveren ten slotte op het basiskamp, een grote open plek, waar Melanie en Alain al enkele dagen voordien aanwezig waren om alles voor te bereiden.

Er is een grote vuurplaats en een geïmproviseerde keuken onder een groot half besloten afdak. Er zijn geen voorzieningen zoals stromend water, elektriciteit, sanitair. We zijn volledig off grid. 

Het is schitterend weer en ik heb er zin in.

Wie wil mag een tent opzetten in het basiskamp, voor de eerste en de laatste nacht. (Tijdens de 48u quest in het bos heb je geen tent.)

In mijn bagage vind ik een leuke brief van mijn fantastische man, met enkele bemoedigende woorden voor elke dag. Ik vind het superschatting, het maakt me blij en ontroert me. 

Vanmiddag mag er nog licht gegeten worden en we genieten heel bewust van een heerlijke vegan curry.

De openingsceremonie gaat door in een kring onder een grote boom.

We bedanken onszelf om op te dagen en we bedanken de mooie plek in de vrije natuur, dat we er mogen zijn. 

We stellen onszelf even voor en vertellen iets over het krachtvoorwerp dat we hebben meegebracht. Ik heb er 2 bij : 

-een prachtige schelp, die ik al naar menig retreat en workshop heb meegenomen. Ze staat symbool voor mijn persoonlijke ontwikkeling als vrouw. Ze ziet er mss fragiel uit maar is heel sterk.

In de symboliek staat ze o.a. voor leven, liefde, vruchtbaarheid, geboorte en wedergeboorte.

Dit krachtvoorwerp zal op het altaar in het basiskamp blijven. Alain en Melanie zullen zich tijdens onze quest verbinden met ons via deze voorwerpen.

-Mijn Ankh juwelen. Deze zal ik dragen tijdens de quest.

Als jong meisje reisde ik een paar keer naar Egypte en voelde me toen al aangetrokken tot dit oersymbool, the key of life. Het staat o.a. voor levenskracht, licht, levensenergie, voor vruchtbaarheid, symbool voor nieuw leven. Expressie van leven gevende elementen water en lucht, van de dualiteit mannelijk en vrouwelijk.

Het dragen van een Ankh kan je o.a. steunen om evenwichtig te blijven.

De farao’s en hoge priesters gebruikten het om verbinding te maken tussen lichaam en geest.

Enkele jaren geleden kwam het symbool opnieuw op mijn pad tijdens een retreat in Nederland met Brechtje Schoofs. Daar gingen we de Ankh uitbeelden met ons lichaam. Dit heb ik als heel grondend ervaren en ik doe het nog steeds regelmatig op momenten dat ik voel dat ik niet genoeg gecenterd ben.

Ik realiseerde me plots, dat ik -onbewust- mijn ouders heb meegracht als steun. De schelp is nog van mijn moeder geweest en Egypte -en dus Ankh- staat voor mijn vader, die daar werkte in de toeristische sector. Mooi toch? 

Na een heel een fijn Sjamanistisch openingsritueel waarbij Melanie met haar drum de 4 windstreken -en alles wat daar bijhoort- aanroept en verwelkomt, is het tijd om ‘mijn plek’ te gaan zoeken in het bos. De plek waar ik 48u met mezelf zal doorbrengen.

Ik ben altijd enorm aangetrokken tot water en stap langs het beekje om mijn plek te gaan zoeken. Plots voel ik dat ik rechts het bos in moet. Ik moet hiervoor door wat struikgewas worstelen.

Ik kom aan op een mooi open plekje in het bos, waar een dode boom begroeid met mos dwars doorheen ligt. Ik voel het meteen voor die plek. Mijn hoofd komt ertussen : Nu al?? Moet je niet nog es wat verder gaan kijken? Misschien vind je nog iets dat beter is? Zit je niet te dicht bij het basiskamp? 

Ik trek nog wat verder, neem nog wat plekjes in overweging, maar neen…dit zijn ze niet.

Ik keer op mijn stappen terug naar de eerste plek en voel opnieuw de JA. Mijn eerste gevoel klopte -natuurlijk-, dit is mijn plek.

Zoals afgesproken haal ik Melanie erbij.  Zij voert ook hier mooie rituelen uit om mij aan te kondigen op deze plek, om ze in te wijden. Ze vraagt hoe mijn plek heet en de naam wordt ‘Paradijsje’. Tja, dat was de naam die onmiddellijk oppopte.

Terug op het basiskamp heeft Alain een leuke activiteit in petto. 

Hij heeft een veelvoud aan druiven in zijn tuin en bracht er een letterlijk een karrenvracht mee naar de Ardennen. Nadat we per 2 elkaars voeten hebben gewassen in de beek, stampen we 1 voor 1 de druiven tot sap. Een hele leuke zintuigelijke gewaarwording en de activiteit brengt speelsheid en luchtigheid. 

Ons “laatste avondmaal” is nog een soepje. En voor wie wil vers gestampt druivensap :)

Hierna begint het vasten.

We doen nog een deelronde bij het vuur en we delen een voor een onze intenties.

De beweegredenen van de deelnemers zijn divers. Ik breng mijn professioneel vraagstuk in. Ik deel dat ik tijdens de quest contact wil maken met de wijze vrouw in mij. Wat zegt ze? Wat wil ze? Wat zou ze nog in de wereld willen zetten? Wat past er niet meer, wat mag er sterven?

Het wordt laat en mijn lijf doet zeer van zo lang in de koude op de grond te zitten. 

Er wordt voorgesteld van met de groep samen buiten bij het vuur te slapen.

Alle dekens buiten zijn intussen zeer vochtig geworden. Ik heb best wel wat stress voor morgen.

Hoe zal dat zijn die nachten ’s nachts buiten in deze vochtigheid?

Ik kies nog een nachtje voor de beschutting van mijn tent. Buiten slapen is voor morgen en overmorgen. Bij dageraad mag ik opstaan en op eigen houtje vertrekken naar “mijn plek, mijn paradijsje”. Voor 48 uren, 2 dagen en 2 nachten. Met enkel water, een matje, slaapzak en zeiltje.

Spannend!!

In mijn volgende blogpost lees je wat de eerste dag en nacht me in het bos hebben gebracht. Welke inzichten er zijn gekomen en hoe dat dan ging, niet eten en enkel hangry kunnen zijn tegen de bomen :)