Het verhaal van mijn Vision quest, deel 4 : van dat beest dat me wou testen of ik kan begrenzen...

Tot mijn eigen verbazing had ik een hele goeie eerste nacht in het bos.

Ik sliep als een roos.

Het is best wel fijn wakker worden hier : zacht gefluit van de vogeltjes en wat verderop het gekabbel van het beekje… Dat beekje behoort nog net tot ‘mijn plek’, daar had ik voor gezorgd :) Ik blijf zo lang mogelijk in mijn slaapzak liggen tot de zon verschijnt. 

Ik geniet van deze rust en stilte en van het prille zonlicht.

Er heeft vannacht een diertje gerommeld in mijn geïmproviseerde “badkamer” onder een boom : mijn doosje flosdraad ligt wat verderop tussen de bladeren. Misschien een bever, die zijn hier duidelijk aanwezig, of het kwebbelende eekhoorntje van gisteren? Wie weet!? :)

Met de honger is het tot nu toe meegevallen, maar nu voel ik me toch wat wat bibberig. 

Mijn bidon water vermindert zienderogen.

Ik doe een hele lange reeks milde yoga oefeningen om de stramheid uit m’n lijf te jagen na een nacht op een matje.

Iets simpels als m’n tanden poetsen maakt me weer blij.

Opnieuw haal ik helder water uit het beekje en geniet ervan om mijn lichaam langzaam en vol aandacht te verzorgen. Dat vertragen is zo fijn, ik hoop dit nog een tijd verder te kunnen vasthouden thuis. Heel belangrijk vind ik dat als vrouw, vertragen, om in je vrouwelijke flow te kunnen zakken… 

Ik volg weer de ganse dag de zon en zie er het nut niet van in om kleren aan te doen in dit lekkere weertje. 

Heerlijk deze vrijheid! 

Ik breng veel tijd door op een dekentje op de grond. Dat werd ons aangeraden, veel contact maken met de aarde en voelen dat je natuur BENT. Het werkt wel, ik merk dat ik er hier voor open sta om te communiceren met de natuur, met de bomen,… Dat is vrij nieuw voor me!

Net als gisteren ging de ochtend vlot maar kruipt de tijd in de namiddag traag voorbij. Het contrast met de tijdsbeleving thuis treft me weer enorm.

Het is verleidelijk om nu wat te slapen, maar dan vrees ik dat ik vannacht niet slaap. Deze tactiek heeft gisteren toch gewerkt…

Ik mag niet wandelen en moet op mijn plek blijven. De plek die ik zelf heb uitgezocht. De plek die me riep. De plek die me iets wil vertellen. Geen boek, geen gsm -bereik, enkel een schriftje. Gelukkig schrijf ik graag en veel.

Ik realiseer me dat ik al diverse beslissingen heb genomen op de 24u dat ik hier nu al ben.

Ze vloeiden uit mijn pen alsof ze volledig klaarzaten en nu helemaal tijd en ruimte kregen. 

Dat is alvast positief. De besluiten die ik heb genomen voelen heel kloppend.

Ik vraag me af of het genoeg is. Ik wil echt de diepte in. Ging ik al diep genoeg? Geen idee.

De intentie was : helder krijgen wat ‘Valerie, de wijze vrouw’ nog wil, wat ze nog in de wereld wil zetten. En wat er mag sterven, wat er niet meer dient, niet meer resoneert,…

Ik legde ook de belofte af om na de quest daar naar te handelen. De consequenties te dragen, wat het me ook kost. Een spannend moment vond ik dat, maar geheel terecht dat dit het gevolg is, waarom ben ik hier anders gekomen?

Ik lig op mijn deken en heb het een beetje gehad met mezelf en mijn gedachten.

Ik pak mijn schriftje en begin op te schrijven waar ik allemaal dankbaar voor ben. 

Een greep uit mijn opsomming :

-Ik ben mezelf dankbaar : dankbaar voor mijn veerkracht, voor mijn altijd blijven zoeken hoe ik mijn leven kon verbeteren en hoe ik mezelf kon vinden, voor de moed die ik had om aan persoonlijke ontwikkeling te gaan doen. 

-Mijn gezin : mijn fantastische man en de 8 jonge mensen die tot ons nieuw-samengesteld gezin behoren. Ons eerste kleinkind is onderweg, wat een mooie bonus. Ik beleef mijn droomrelatie, eentje waarin we beiden bereid zijn onze eigen stukken aan te kijken, in open communicatie en weg van drama. 

A concious relationship, zoals ze dat zo mooi zeggen in het Engels, waarin we nog steeds een hele mooie weg van groei afleggen samen, waarin we nog dieper verbinden zonder onze autonomie te verliezen.

-De 4 grootouders van mijn kinderen op wie o.a. ik tijdens de zware jaren van mijn pril weduwschap enorm heb kunnen rekenen. Ik vond hulp vragen vroeger niet makkelijk. Nu besef ik dat dit mijn plaats was in de fontein, dat ik van de oudere generaties mag ontvangen om op mijn beurt tankstation te zijn voor mijn kinderen. Ik heb als ‘geparentificeerd kind’ eigenlijk nog niet zo lang geleden echt mijn plek genomen in de juiste bak van de fontein. Het voelt goed om te weten waar je plek is en deze niet te verlaten. (Wil je hier meer over weten, lees dan het interessante boek ‘De fontein, vind je plek : grip op je leven door inzicht in je familiesysteem’ van Els van Steijn’)

-Mijn ex-partners :

Vooreerst de lieve papa van mijn kinderen, zonder hem waren zij er niet! Dat kan ik me niet voorstellen! Hij is veel te vroeg gestorven en de jaren nadien zijn niet eenvoudig geweest.

De fijne mannen die ik daarna heb gekend (en intussen nog steeds een warm hart toedraag en het allerbeste toewens) en waarmee ik zo graag opnieuw wou beginnen. Een nieuw-samengesteld gezin is complex en uitdagend. Enkele keren evolueerde het niet zoals ik het wenste en gezond vond voor mezelf en mijn kinderen en trok ik stekker eruit. Uit zelfzorg, niet uit gebrek aan liefde voor de ander. De liefde voor mezelf en mijn kinderen was groter en zo hoort het volgens mij. 

Uit elke relatie heb ik iets geleerd dat me weer dichter heeft gebracht bij mijn huidige liefdevolle relatie.

-Alle fijne mensen die de voorbije 3 jaar hun weg hebben gevonden naar Durf Stralen en die hun vertrouwen in me hebben gesteld. Dikke merci!! Ik vond het heel plezant! 

Ik transformeer als mens en Durf Stralen zal nu met me mee transformeren. Laat me weten als je voelt dat ik iets voor jou kan betekenen in mijn nieuwe praktijk of in de belevingsbar.

Ik heb heel veel zin in de nieuwe weg die ik insla!

-De School voor relaties : het traject dat mijn leven ten goede veranderde en dat zoveel moois in gang heeft gezet. Al mijn relaties zijn verbeterd en nog in het meest deze met mezelf.

Ik werd hierdoor ook een betere moeder, ontdekte de waarde van zusterschap onder vrouwen en ik creëerde mijn droomrelatie.

Het pad werd hier geëffend naar zoveel moois dat zich nog steeds verder ontwikkelt…

Dat ik nu op mijn beurt als trainer bij deze school vrouwen mag gaan ondersteunen in hun persoonlijk proces maakt mijn hart helemaal warm!

-Mijn huis : ik woon er nu bijna 20 jaar! Niet te geloven!

Het huis transformeerde mee volgens de noden van het gezin en ik woon er ‘opnieuw’ zeer graag.

Er was een tijd dat ik er weg wilde, tot ik ben gaan spiegelen en besefte dat dit slechts een vluchtreactie was die me niks zou opleveren. Thierry en ik maakten er intussen samen meer ons ding van en ik geniet er elke dag bewust van!

-Er is nog veel om dankbaar voor te zijn…ik laat het nu hierbij voor het blog…maar de lijst is oneindig!

Met de honger valt het nog steeds mee, veel beter dan gedacht! Ik blijf veel water drinken.

Te bedenken dat de meeste Vision quests dubbel zo lang duren : 4 dagen en 4 nachten!

Chapeau aan deze questers!

Melanie Tenhagen van Natuurmedicijn organiseert er zo eentje in 2024 in de Vogezen, opnieuw samen met Alain Art. Check even de Instagram pagina van Melanie als je er meer over wil weten.

Aan de zon te zien moet het nu richting 18u gaan. Ik ga nog een laatste keer naar het beekje om me te verfrissen en de laatste dunne zonnestraaltjes van de dag te vangen.

Ik neem afscheid van het beekje en bedank het. Dank voor het rustgevende gekabbel. Dank voor het frisse en heldere water waar ik heel frequent gebruik van heb mogen maken. Het is dit beekje dat me tot mijn plek leidde. Wat hou ik van water : het brengt me rust, een vredig gevoel, plezier ook,… “Dankjewel voor dat alles, beekje…”

Ik realiseer me dat ik onze campertripjes mis. Buiten leven, aan het water zitten, een vuurtje maken… Deze eenvoud is zo opladend voor mij!

We hebben onze oude mobilhome moeten laten gaan omdat hij niet meer te repareren was. We besloten geen nieuwe te kopen omdat we er misschien net iets te weinig mee weg gaan om zo’n kost te verantwoorden.

Ik krijg een ingeving : ik ga Thierry voorstellen dat we er terug eentje aanschaffen en dat we hem ter beschikking stellen voor verhuur als we er zelf niet mee weg zijn. Yes! Ik word er helemaal blij van! Hopelijk Thierry ook!

Als de zon verdwenen is, keer ik terug naar mijn slaapplek om de avond door te brengen. Ik heb weinig zin in de klammigheid en de koude die nu snel zal intreden. 

Hoe luxueus zitten wij toch allen in onze warme en droge huizen!

Ik tracht al zoveel mogelijk op te bergen voor morgenochtend. Morgenvroeg zodra het licht is, mag ik mijn kampje opbergen en de plek zonder enig spoor achterlaten, zoals ik ze gevonden heb.

Daarna zal ik het stukje bos doorkruisen om terug te keren naar “de poort”. Dit is voor mij weer een spannend stukje, oriëntatie, weet je wel…

Aan de poort zullen Melanie en Alain ons liefdevol verwelkomen. Dat is iets om naar uit te kijken!

Daarna zal er nog een zweethut volgen, ter integratie. Een zweethut die Alain en Melanie hebben gebouwd, tijdens dat wij, de deelnemers, op quest zijn.

De begeleiders zijn de hele tijd in het basiskamp gebleven. Het vuur is daar blijven branden. Ze hebben voor ons gebeden, gezongen, gedrumd en verbonden met onze krachtvoorwerpen. En dus ook de zweethut gemaakt voor zondag!

Een zweethut na 2 dagen vasten, hoe zal dat gaan?

Ik ben ook heel benieuwd hoe het zal zijn om terug iets te eten. 

Maar goed, eerst nog de avond goed doorkomen en vooral ook de nacht. 

Wie zal er deze avond voor mij een kaarsje branden? Nogmaals dikke DANKJEWEL aan iedereen die me op een of andere manier kracht en energie toestuurde. Ik weet dat er heel veel mensen met me meegeleefd hebben, echt bedankt! 

Opnieuw kruip ik vrij vroeg onder de wol, maar deze keer kan ik de slaap niet zo goed vatten. 

’s Nachts was ik ook nog opgestaan om te plassen en er kwam een heel groot en luid zoemend insect recht naar mijn koplampje gevlogen. Ik kroop heel héél snel terug onder mijn klamboe en het beest volgde me en trachtte echt binnen te komen in het muggennet. En intussen maar luid zoemen! Toen het langs het net opzij niet lukte, probeerde het langs de onderkant binnen te dringen (de klamboe heeft geen bodem) Eén ding was voor mij duidelijk : die komt er niet in!! Deze situatie bezorgde me zoveel stress en adrenaline dat ik daarna niet veel meer geslapen heb… Ik heb me afgevraagd welk insect dat geweest is. Een hele grote hoornaar? Een libelle? (Ik had er overdag wel enkele zien rondvliegen) Geen idee… het was alleszins weg de volgende ochtend.

Ik ben eigenlijk op geen enkele moment bang geweest tijdens mijn dagen in het bos. Behalve dan de laatste nacht, toen die gigantische zoemer met dat lange gestreepte lijf pal voor mijn gezicht kwam vliegen en het vertikte om weer te verdwijnen. Wat zou die mij willen vertellen hebben? Iets met begrenzen, da’s duidelijk! :)

-In mijn volgende blogpost -de allerlaatste over de Vision quest- vertel ik o.a. nog hoe enorm heftig het was om terug door de poort te gaan, hoe overrompelend het was om terug iets te eten, hoe de zweethut verliep en wat de periode van integratie tot nu toe heeft gebracht.