Vuurtorens hebben ook zuurstof nodig om te blijven branden.

Vanavond gingen mijn man en ik nog eens op date night. Dat was geleden van 2 maart! (Gedwongen Corona-pauze)

Date night trachten we wekelijks te organiseren.

Omdat wij zelden of nooit alleen thuis zijn, houden we ons avondje meestal op restaurant. 

Op zo’n avond wordt er veel gepraat. Thuis hebben de muren oren, zelfs als die oren bedekt zijn met een koptelefoon ;)

We vertellen over wat ons bezielt : onze kinderen, werk, onze relatie,... Of we dromen en smeden plannen over gezamenlijke projecten.

Mijn  man geniet er dan zichtbaar van dat ik zo onbezorgd zit te kwebbelen. 

Als je in een nieuwe relatie stapt en je hebt kinderen, is dat een compleet andere start dan toen je startte met de vader of moeder van je kinderen.

Er is weinig tijd enkel met z’n twee. Ik vind dat een aandachtspunt.

Als mensen ons vragen hoeveel kinderen wij hebben en dat blijken er elk 4 te zijn, jaja 8 stuks,  dan worden wij meestal ongelovig aangestaard.

Vaak stelt men zich dan meteen een grote tafel voor waar wij allen rond zitten.

Gelukkig hebben wij zo’n grote tafel. En de momenten dat het leeuwendeel van onze kinderen er samen rond zit zijn heel erg fijn. Dat is rijkdom!

Het gebeurt echter zelden.

Agenda’s afstemmen is een ganse onderneming!

Het zijn geen kleintjes meer, maar pubers en jongvolwassenen die al of niet deels zelfstandig wonen of twee ervan soms meer bij hun mama. De jongste is Fré, 14 jaar. Dan Benjamin 17. Yigitcan 18. Yaëlle 21. Eef bijna 22.  Tine 23. Quentin bijna 24.  Eléa bijna 26 jaar. 

Onze kinderen hebben niet zozeer fysieke verzorging nodig. Onze functie is nu meer ondersteunend, mentaal, emotioneel en financieel.

Oudere kinderen en zeker pubers opvoeden of noem het begeleiden is niet altijd makkelijk. 

Er valt veel los te laten. Tegelijk nog structuur bieden en begrenzen.

Je bedoelt het als ouder goed maar dat wordt niet altijd zo aangevoeld. 

In mijn moederschap kan ik soms slingeren van intense dankbaarheid naar diepe wanhoop en terug. 

Mijn partner en ik trachten onszelf in onze ouderrol te beschouwen als vuurtorens.

Onze kinderen zijn aan het uitvaren, maar het licht in de vuurtoren blijft aan. Zo weten ze ons te vinden als ze iets willen bespreken of om te komen ‘tanken’. 

Maar vanavond zijn we zelf even uitgevaren. Want de vuurtoren heeft ook zuurstof nodig om te kunnen blijven branden.

Het deed deugd!