Valerie schrijft vanuit haar hart.

Het schoonheidsideaal dat me tijdens mijn opvoeding werd ingelepeld was er een van slankheid en perfectie. Dijen moesten mager zijn, een buik plat, tanden netjes op een rij en een volle kont moest verstopt worden. Deze indoctrinatie heeft me als jonge vrouw zwaar belast.  Jaren was ik bezig met op de lijn letten, sporten, wegen, meten en mezelf vergelijken.  Zelfs toen ik na al mijn inspanningen, zeker na een bevalling, de voorgeschreven perfectie had bereikt, voelde ik me nog steeds niet goed genoeg. Gaandeweg begon ik te voelen dat al deze overtuigingen eigenlijk niet van mij waren en bovendien, dat ze erg schadelijk waren voor mijn zelfbeeld. Trajecten van persoonlijke ontwikkeling (met name 'School voor relaties' en 'Bodymind opleidingen') hebben me in mijn proces van zelfacceptatie en zelfliefde ondersteund. Intussen nader ik de 50. Het tellertje op de weegschaal tikt een beetje verder door.  Toch voel ik me beter in mijn vel dan ooit. Ik heb mijn vrouw-zijn en de ...

Vanavond gingen mijn man en ik nog eens op date night. Dat was geleden van 2 maart! (Gedwongen Corona-pauze) Date night trachten we wekelijks te organiseren. Omdat wij zelden of nooit alleen thuis zijn, houden we ons avondje meestal op restaurant.  Op zo’n avond wordt er veel gepraat. Thuis hebben de muren oren, zelfs als die oren bedekt zijn met een koptelefoon ;) We vertellen over wat ons bezielt : onze kinderen, werk, onze relatie,... Of we dromen en smeden plannen over gezamenlijke projecten. Mijn  man geniet er dan zichtbaar van dat ik zo onbezorgd zit te kwebbelen.  Als je in een nieuwe relatie stapt en je hebt kinderen, is dat een compleet andere start dan toen je startte met de vader of moeder van je kinderen. Er is weinig tijd enkel met z’n twee. Ik vind dat een aandachtspunt. Als mensen ons vragen hoeveel kinderen wij hebben en dat blijken er elk 4 te zijn, jaja 8 stuks,  dan worden wij meestal ongelovig aangestaard. Vaak stelt ...

Iemand vroeg me gisteren hoe ze mijn blog kan volgen. Er zijn 2 manieren : -surf af en toe naar  https://valerieschrijftvanuithaarhart.blogspot.com en kijk of ik iets heb gepost of -maak het jezelf gemakkelijk en abonneer, dan krijg je een mailtje telkens er een nieuwe blogpost is Hiervoor klik je bovenaan de blogpagina op "abonneer" en geef je mailadres op. Je krijgt dan een mail van "Feedburner", waarin een link staat die je moet aanklikken om je aanmelding te bevestigen. Zo ms je geen blogposts. Let op, de mail van Feedburner zal misschien bij jouw SPAM of ongewenste e-mails beland zijn. Als je geen mail ziet verschijnen in je postvak in, kijk dan daar eens. Het zou heel fijn zijn als je af en toe een reactie nalaat op mijn blog, zo weet ik dat je eens bent langsgeweest :)

 “Ze had de zachte uitstraling van mensen die waarlijk sterk zijn. Er lag een soort nieuwsgierige gloed over haar leeftijd. Wie van binnen solide is, kan de ramen onbevreesd openzetten.” Uit ‘Odes’, David Van Reybrouck  (Een juweel van een boek) Op mijn gsm bewaar ik een lijst met titels van boeken die ik nog wil lezen. Titels die me getipt zijn, waar ik iets over hoorde of las. Tijdens de lockdown bestelde ik enkele boeken van mijn verlanglijstje. Een ruiter van lokale boekhandelaar 'Het paard van Troje' bezorgde me enige tijd later mijn exemplaren. "Odes" was daar één van. Wat een prachtige collectie essays. Wat kan die man mooi schrijven. Ik heb er echt van genoten. Het stuk tekst hierboven, waarin David een oudere vrouw beschrijft die zijn appartement in Berlijn bezoekt, spreekt me erg aan. "De zachte uitstraling van mensen die waarlijk sterk zijn." Dat klopt voor mij als een bus. Sterk zijn en hard zijn is zeker niet hetzelfde. Zacht ...

Gisteren voerde een motorritje ons via de Zwalmstreek richting Oudenaarde. We keerden terug via Nokere en regio Kruishoutem. Ik realiseerde me plots dat ik me dicht bij het huis van wijlen mijn grootmoeder bevond. Ik vroeg aan mijn man om een straatnaam in de gps te zetten, een straatnaam die ik al lang vergeten dacht te zijn. Onderweg naar Zulte, daar staat het huis, werd ik overspoeld door herinneringen uit mijn kindertijd. Gek wat er allemaal opgeslagen zit in mijn geheugen, waar ik me niet meer actief bewust van was. Hoe dichter we het adres naderden, hoe meer er opborrelde : het kapsalon van Mariette, de kruidenierszaak van Francine, de slager verderop, waar ik naartoe werd gestuurd om 2 koteletjes met been. (of was het zonder?)  Ik was vaak bij mijn grootmoeder, “mémé van Zulte”. ( Er was ook nog een “mémé van Waregem”, daar schrijf ik in een volgende blogpost misschien nog wel eens over) Ik had er een eigen kamer, met een krakend dubbel bed, een grote do...

Bloggen… het voelt aan als een gewoonte uit een ver verleden. Het is naar schatting ongeveer 16 jaar geleden, dat ik voor het eerst begon te bloggen. Blogs waren toen heel erg in trek. Ik vermoed dat ik er toch zeker 6 of 7 jaar mee bezig ben geweest. Vier blogs heb ik gehad, gepaard aan diverse periodes in mijn leven. Ik had best wel veel volgers en werd graag gelezen. Op een bepaald moment had ik er genoeg van. Facebook werd razend populair, je leek wel een alien als je niet op fb zat. Daarna kwam Instagram. Het had wel iets, dat delen op sociale media. Ik vond het wel leuk om eens beelden ipv woorden de wereld in te sturen.    Je hoeft er ook veel minder tijd in te stoppen dan in het schrijven van een blog en kan je verlangen om te delen instant bevredigen. Intussen voel ik dat het soms wat tè vluchtig is, en dat de behoefte om schrijfsels te delen weer opspeelt. Nog geen specifiek idee welke richting het zal uitgaan, ik zal doen zoals ik altijd...