Valerie schrijft vanuit haar hart.

De laatste ochtend in het bos, I made it!! Ik ruim al mijn spullen op en check of ik niks van sporen heb achtergelaten. Het doet me wel iets om deze plek te verlaten. Het was een fijn oord voor mijn proces… Ik spreek mijn dank uit -ja, ik praat alweer tegen de bomen- en geef mijn paradijsje daarna terug vrij aan de natuur. Gelukkig kan ik vlot mijn weg terugvinden naar de poort, waar ik Melanie en Alain al klaar zie staan. Hoe dichter ik de poort nader, hoe heftiger het wordt. Ik voel emoties opkomen en laat ze stromen. Traag stap ik op de begeleiders af, intussen goed lettend op mijn ademhaling, die steeds heftiger wordt. Er gebeurt vanalles in mijn lijf en mijn bovenlichaam trilt en schokt vrij heftig als ik aan de poort sta, wat een release van emoties. Het voelt echt als een energetische shift. Opnieuw wordt me gevraagd wie er aan de poort staat en ook wat de quest me heeft doen inzien en of ik er naar zal handelen. Het is me duidelijk en ik weet wat me te doen staat. Missie geslaa...

Tot mijn eigen verbazing had ik een hele goeie eerste nacht in het bos. Ik sliep als een roos. Het is best wel fijn wakker worden hier : zacht gefluit van de vogeltjes en wat verderop het gekabbel van het beekje… Dat beekje behoort nog net tot ‘mijn plek’, daar had ik voor gezorgd :)  Ik blijf zo lang mogelijk in mijn slaapzak liggen tot de zon verschijnt.  Ik geniet van deze rust en stilte en van het prille zonlicht. Er heeft vannacht een diertje gerommeld in mijn geïmproviseerde “badkamer” onder een boom : mijn doosje flosdraad ligt wat verderop tussen de bladeren. Misschien een bever, die zijn hier duidelijk aanwezig, of het kwebbelende eekhoorntje van gisteren? Wie weet!? :) Met de honger is het tot nu toe meegevallen, maar nu voel ik me toch wat wat bibberig.   Mijn bidon water vermindert zienderogen. Ik doe een hele lange reeks milde yoga oefeningen om de stramheid uit m’n lijf te jagen na een nacht op een matje. Iets simpels als m’n tanden poetsen maakt me weer bli...

Bij het wakker worden realiseer ik me meteen dat het zo ver is : ik start vanochtend mijn tijd met mezelf in het bos. Tijd om mijn laatste spullen bijeen te rapen die ik daar nodig zal hebben. Terwijl de meeste questers buiten aan het vuur in het basiskamp hebben geslapen, had ik een ‘redelijke’ nacht in mijn tent. De groep wordt stilaan wakker, we genieten in stilte nog even van een kop thee en wie voelt dat de tijd rijp is, mag bij dag en dauw vertrekken door ‘de poort’. De poort is aan de ingang van het bos en eens daardoor kom je in een andere wereld. Alain en Melanie staan klaar aan de poort om ons te ondersteunen met een ritueel. Terwijl ik naar de poort stap wordt ik overspoeld door emoties. Ik huil en voel dat dit echt heftig is. Ik word gereinigd met salie en krijg een aantal vragen : -Wie staat hier voor de poort?   “Valerie, een wijze vrouw.” -Wat is je intentie? Waarvoor zal jij 2 dagen van je leven opofferen om in het bos te zijn? “Ik wil contact maken met de wijze vro...