Over hoe mijn andere grootmoeder niet had misstaan in het bruisende Parijse kunstenaarsmilieu van de jaren ’50 en hoe mijn (bet-over-overoverover…)-grootmoeders altijd achter me staan om me te steunen, zelfs al leven ze niet meer
De blogpost van juni 2020 over mijn ene grootmoeder -die een soort prototype van de hardwerkende Vlaamse plattelandsvrouw was-lokte destijds veel reacties van herkenning uit. Blijkbaar zagen veel mensen hierin de oma van hun kindertijd in de jaren ’70 en ’80. Graag vertel ik vandaag ook nog over mijn andere oma, “mémé van Waregem”... Het is vrij nieuw voor me, mijn grootmoeders terug zo dicht bij me te voelen. Mijn traject van zelfontwikkeling bij ‘School voor relaties’ en ‘Bodymind opleidingen’ hebben me terug in contact gebracht met voorgaande generaties en dan vooral met de vrouwenlijn. Nu weet ik dat ik alle voorgaande generaties kan oproepen als ik steun of raad nodig heb. Ik kan ze écht voelen. Als kind was ik zo hecht met hen. Als student ging ik dan meer mijn eigen weg en mijn grootmoeders belandden wat meer op de achtergrond. Toen ik wat ouder werd en zelf kinderen kreeg kwam er terug meer verbinding. Beide grootmoeders zijn best wel oud geworden, maar de aftakeling waarne...